Pod koniec października nasza szkoła wzięła udział w konkursie na gazetkę szkolną organizowanym przez "Życie Jarocina" oraz Stowarzyszenie Jarocin XXI. Zadanie redaktorów polegało na napisaniu artykułu "Zamienisz się? - dzieci i młodzież pełnosprawna poznaje realia życia niepełnosprawnych kolegów".
W pisanie felietonu "Nasza koleżanka o imieniu Cukrzyca" zaangażowali się uczniowie klasy 2, opisując chorobę jednego z kolegów z klasy. 29. listopada na wychowanków czekała niespodzianka - okazało się, iż napisany artykuł zajął II miejsce w konkursie. W nagrodę wszyscy redaktorzy oraz opiekunowie otrzymali wejściówkę do kina w Jarocinie. Wszyscy bardzo się ucieszyli.
Poniżej zwycięski reportaż: Nasza koleżanka o imieniu Cukrzyca
Projekt „Zamienisz się? – dzieci i młodzież pełnosprawna poznaje realia życia niepełnosprawnych kolegów"
Cześć mam na imię Krzysiu. Chodzę do II klasy. Jestem o rok młodszy od kolegów i koleżanek z grupy. Moja klasa jest super - bardzo ją lubię. Od roku choruję na cukrzycę. Lubię w niej to, że mogę dojadać słodycze w ciągu dnia, kiedy mam niski cukier, a nie lubię mierzenia cukru i dostawania zastrzyków z insuliną.
Krzysiu od pierwszej klasy choruje na cukrzycę. Wtedy nie wiedzieliśmy co to jest – jakaś dziwna „słodyczowa” choroba. Nagle musieliśmy się przyzwyczaić do mierzenia cukru, które okazało się przerażające. Krzysiu wyciągał przyrząd podobny do licznika rowerowego i pisak którym nakłuwał sobie palec, żeby wycisnąć troszkę krwi na pasek umieszczony w tym urządzeniu. Na dodatek mógł jeść na lekcji, co wydawało się nam bardzo niesprawiedliwe.
Dzisiaj, kiedy już zapoznaliśmy się z jego „koleżanką” – cukrzycą, bardzo dbamy o niego. Wiemy, że musi mierzyć cukier w trakcie lekcji i w zależności od wyniku zjeść coś lub nie, bo od tego zależy jego życie i może nawet umrzeć.
Staramy się wspierać Krzysia jak tylko możemy, np.
- Jeżeli Krzysiu ma za wysoki cukier, a jest głodny to całą klasą staramy się odwrócić jego uwagę od głodu poprzez różne zabawy i rozmowy.
- Jeżeli ktoś ma urodziny to mocno trzymamy kciuki, żeby glukometr (przyrząd do mierzenia poziomu cukru we krwi) pokazał wynik, który pozwoli mu zjeść coś słodkiego razem z nami.
- Jeżeli Krzysiu nie może z nami jeść (słodyczy lub innych rzeczy) to ładnie pakujemy mu je i dajemy do domu lub wspólnie ustalamy, że wszyscy jemy je w domu po powrocie ze szkoły.
Krzysiu traci dużo czasu na lekcji z powodu mierzenia cukru i uzupełniania go - w zależności od wyniku: prawie w normie (je kanapkę), niski (je coś słodkiego), bardzo niski (wypija bardzo słodki płyn - glukozę). Pomagamy mu wtedy nadrobić zaległości, żeby nie miał dużo zadane do domu. Nasza Pani tłumaczy mu indywidualnie wszystkie zadania, które zdążyliśmy zrobić, a my pożyczamy mu zeszyty, jeżeli tego co pisaliśmy już nie ma na tablicy.
Mimo tych wszystkich przeszkód Krzysiu jest bardzo dzielny i odważny. Bardzo go lubimy i nie zamienilibyśmy go na nikogo innego.
Pozdrawiamy wszystkich czytelników
Uczniowie klasy II z wychowawcą
